सालाबादप्रमाणे यंदाही अपेक्षेनुसार गाणं झालं बंद
ऐकून आम्ही सगळेच पळू लागलो अंदाधुंद
वर्षभर त्या गाण्याच्या तालावर सरकत होतो आम्ही
सगळे मिळून दहा, खुर्च्या मात्र पाच होत्या कमी
प्रत्येकाचं वागणं जसं दुसरा असावा सख्खा भाऊ
मनात मात्र विचार, ह्माच्या पुढे कसा जाऊ
समोरासमोर आलो की एकमेकांना पाहून हसत होतो
त्याच वेळी मनात त्यांना हरवण्याचा कट रचत होतो
गाणं होतं डोंगराला आग लागली पळा रे पळा
तयार होतो कापायला एकमेकांचा केसाने गळा
सभोवती उभं राहून बायको मुलं टाळ्या पिटत होती
दमून थांबलो तर त्यांचं काय होर्इल ह्माची काळजी होती मोठी
गाणं बंद झाल्यावर बेभानपणे घातला एकच धुमाकूळ
मला खुर्ची मिळाली आहे हे समजेपर्यंत बसली होती आजूबाजूची धूळ
काही पडले काही जखमी झाले तरी सगळं होतं क्षेम
सारं काही क्षम्य होतं पण हे नक्कीच नव्हतं प्रेम