लहानसे ते गाव ज्यामध्ये लहान आश्रम होता
नवीनच तेथे आला होता शिष्य एक तो छोटा ॥ १ ॥
शिष्य असे तो मस्तीखोर अन् होताही धडपड्या
हरला की अन् रडायचा तो होता मोठा रड्या ॥ २ ॥
स्वामीजींनी दिधले त्या शिष्याच्या हाती बीज
शिष्याला म्हणाले हे पेरून नंतरच नीज ॥ ३ ॥
पेरून झाले बीज शिष्य तो बनला त्याचा माळी
लक्ष ठेवतो रोज त्यावरी सकाळ संध्याकाळी ॥ ४ ॥
एके दिवशी त्या बीजातून कोंब बाहेर आला
पाहून त्या कोंबास शिष्यास फार आनंद झाला ॥ ५ ॥
कधी घालतो माती त्याला कधी घालतो पाणी
कधी सांगतो गोष्टी त्याला कधी गातसे गाणी ॥ ६ ॥
सकाळी उठल्या उठल्या पळतो पाहावया ते रोप
सांजे त्याला पाहिल्याविना येतच नव्हती झोप ॥ ७ ॥
दोन तीन अन् पाच सात ती वाढत गेली पाने
शिष्य दाखवी सर्वांना ती पाने अभिमानाने ॥ ८ ॥
एक दिशी तो शिष्य पाहतो आक्रीत काही घडले
शिष्याचे ते रोप त्या तिथे मोडून होते पडले ॥ ९ ॥