लहानसे ते गाव ज्यामध्ये लहान आश्रम होता
नवीनच तेथे आला होता शिष्य एक तो छोटा ॥ १ ॥

शिष्य असे तो मस्तीखोर अन् होताही धडपड्या
हरला की अन् रडायचा तो होता मोठा रड्या ॥ २ ॥

स्वामीजींनी दिधले त्या शिष्याच्या हाती बीज
शिष्याला म्हणाले हे पेरून नंतरच नीज ॥ ३ ॥

पेरून झाले बीज शिष्य तो बनला त्याचा माळी
लक्ष ठेवतो रोज त्यावरी सकाळ संध्याकाळी ॥ ४ ॥

एके दिवशी त्या बीजातून कोंब बाहेर आला
पाहून त्या कोंबास शिष्यास फार आनंद झाला ॥ ५ ॥

कधी घालतो माती त्याला कधी घालतो पाणी
कधी सांगतो गोष्टी त्याला कधी गातसे गाणी ॥ ६ ॥

सकाळी उठल्या उठल्या पळतो पाहावया ते रोप
सांजे त्याला पाहिल्याविना येतच नव्हती झोप ॥ ७ ॥

दोन तीन अन् पाच सात ती वाढत गेली पाने
शिष्य दाखवी सर्वांना ती पाने अभिमानाने ॥ ८ ॥

एक दिशी तो शिष्य पाहतो आक्रीत काही घडले
शिष्याचे ते रोप त्या तिथे मोडून होते पडले ॥ ९ ॥

आकांडतांडव करुनी शिष्य आश्रम घेई डोक्यावर
स्वामी मात्र टाळती काहीही बोलायाचे त्यावर ॥ १० ॥

गळली पाने रोपाची पण शिष्य करी दुर्लक्ष
स्वामी मात्र जल घालती त्याला रोज राहुनी दक्ष ॥ ११ ॥

एक दिशी शिष्यास स्वामींनी रोपापाशी नेले
काडीवरती शुष्क एक ते पान दिसे इवलाले ॥ १२ ॥

शिष्य होतसे चकित पाहुनी रोपाची त्या जिद्द
स्वामी पुसती त्याला ह्यातून काय होतसे सिद्ध ॥ १३ ॥

शिष्याने त्या निरखून ऐसे पानाला पाहिले
स्मरूनी वागणे अपुले विचार मनामध्ये दाटले ॥ १४ ॥

रोपाने त्या कसे जगावे दिले ते दाखवून
प्रसंग आला बाका गेले नाही ते डगमगून ॥ १५ ॥

जल यत्नांचे घालत राहणे ते अपुल्या हातात
संकटावरी कितीही भयंकर खचितच होते मात ॥ १६ ॥

ऐकून उत्तर स्वामीजींचा चेहरा प्रसन्न झाला
समजले त्यांस शिष्याला त्या पाठ पहिला मिळाला ॥ १७ ॥