शांत एका संध्याकाळी आठवणींची लाट उठली
आणि मनाच्या किनाऱ्यावर अलगद येऊन फुटली ||
वाऱ्याची एक झुळूक आली अंगावर आला काटा
डोळ्यांसमोर दिसू लागल्या मागे पडलेल्या वाटा ||
नक्की समजत नव्हतं पण वाटू लागलं उदास
जणू कसलीशी पूर्वसूचना मिळत होती मनास ||
बघता बघता काळे ढग मन भरून आलं दाट
मग आठवणींची धडकू लागली लाटेमागून लाट ||
सोसाट्याचा वारा सोबत वीज उडे थरकाप
किनाऱ्याच्या उंबरठ्यावर सांडून गेलं वाळूचं माप ||
असा पसरला अंधार साऱ्या दिशा गेल्या हरवून
जागा प्रसंग चेहेरे कुणी गेलं सभोवती गिरवून ||