एकदा आमच्या खोलीत बसलो होतो दोघे मित्र
तो होता वाचत घरून पाठवलेले पत्र
मित्र होतो तरी ओळख फार नव्हती आमची
भेटून एकमेकां झाला होता महिना मात्र || १ ||

उन्हाळ्याला होते दिवस फक्त उरले पंधरा
घेणे मला भाग होते नवीन एक सदरा
जुना सदरा माझा होता फाटून झाला जीर्ण
हिवाळ्यात शालीखाली लपत होता बरा || २ ||

बाप गेला ठेऊन गरिबी नव्हतं कोणी शिकलं
घरचं कोणीच माणूस माझ्या शाळेत नव्हतं टिकलं
एकच मुलगा हुशार धरली आर्इने पण जिद्द
ठेवत होती गहाण शेतात जे जे काही पिकलं || ३ ||

डोळे लावून बसली होती मुलगा होणार मोठा
आला शिकून परत की मग नाही कशाला तोटा
वस्तुस्थिती पण बेकारीची मलाच होती ठाऊक
डोळे आले भरून आठवून समज तिचा तो खोटा || ४ ||

दिसत नव्हता मार्ग जीवन झाले असे भकास
विचार होतो करत आणखीन होत होतो उदास
इतक्यात लक्ष गेले मित्र रडत होता हमसून
मला म्हणाला आयुष्यात मी झालो बघ नापास || ५ ||

मनात म्हंटले माझे दु:ख ठाऊक ह्माला नाही
पत्र त्याने हाती दिले ते मी वाचून पाही
बाप लिहीत होता पत्र हाती अन्य कुणाच्या
स्वत: होता अंध त्याला दिसत नाही काही || ६ ||

गहाण होते घर पुरात वाहून होते गेले
पुराने त्या जे जे होते सारे काही नेले
सावकाराने तारण म्हणून बहीण उचलून नेली
त्या धक्क्याने आर्इलाही त्याच्या वेडे केले || ७ ||

आता मुलगा हाच एक उरे त्यांस आधार
नाहीतर आत्महत्या होता शेवटचा विचार
त्याच्याकडे पैसे नव्हते गावी जाण्यापुरते
तिळ तिळ तुटले काळीज सोसवत नव्हता त्याला भार || ८ ||

हेलावून मी गेलो पाहून दु:खाचे ते माप
डोळ्यांमध्ये आणि दाटला माझ्या मग संताप
मागेपुढे नाही पाहीले धावून त्यावर गेलो
अनावर मी झालो होतो मारले त्यास अमाप || ९ ||

जगात मोठे दु:ख माझे मजला होता गर्व
माझ्यापेक्षा कमी दु:खी होते बाकी सर्व
हिरावली ती एकच होती माझी अमूल्य ठेव
अनभिषिक्त सम्राट मी दु:खाचा भूतपूर्व || १० ||

समजून गेला तोही मनात मनचे माझ्या भाव
वर्मी माझ्या बसला होता दु:खाचा तो घाव
आपले दु:ख कुरवाळायचा छंद असे आपल्याला
दु:ख समजण्या बाकीच्यांचे नसतो त्यात वाव || ११ ||