जंगलामध्ये झाड एक ते होते बहारदार
फळे, फुले अन् पानांचा तो भरलेला संसार
लक्ष तयाचे गेले होती मध्यान्हीची वेळ
उगवत होती मुळाशी अशी नाजूक सुंदर वेल || १ ||
प्रथमदर्शनी झाडाला ती वेल भावली फार
करीन रक्षण तुझे म्हणाले मन करूनिया उदार
भार तुझा तो नाजूक मजला नक्की बघ पेलवेल
वाढू लागली झाडाच्या मग आधाराने वेल || २ ||
वाढत गेली वेल परंतु अशी काही वाढली
बुंध्यासंगे फांद्यांवरही दूर पसरू लागली
झाडावरच्या फुलपानांचा आटोपू लागे खेळ
ओक्याबोक्या झाडावर मग उरली केवळ वेल || ३ ||