इस्पितळात बसलो होतो काळजीमध्ये बेजार
मुलगा आमचा भरती होता वय होतं चार
एकुलता एक मुलगा आमचा आमचं सर्वस्व
दोघांच्याही आयुष्यावर त्याचंच वर्चस्व
चारच दिवसांपूर्वी होता प्रसंग आला भलता
जागच्या जागी कोसळला तो चांगला खेळता खेळता
डॉक्टरांना कळत नव्हतं झालंय नक्की काय
ऑपरेशन करणं ठरला शेवटचा उपाय
ऑपरेशनसाठी त्याला नेलं होतं आत
आमच्या हाती होतं आता फक्त पाहणं वाट
ठाऊक होतं वाचण्याची संधी होती कमी
डॉक्टर म्हणत होते देऊ शकत नाही हमी
बसलो होतो वाट पाहत मी अन् माझी बायको
सुन्न मनं वाटत होतं बोलायलाही नको
माझे विचार माझ्याजवळ तिला तिचे विचार
दोघांच्याही विचार करण्यात अंतर होतं फार
लहानपणी मुलासाठी नवस बोलली होती
फेडला नाही म्हणून आता विपदा आली होती
चार दिवस घेतला तिने देवाचाच ध्यास
माझा मात्र विज्ञानावर अढळ असा विश्वास
तिच्या त्या वागण्याला होतो अंधश्रद्धा म्हणत
माझं असं वागणं मात्र तिला नव्हतं पटत
तिच्या मते तर संकटसमयी कामी येते श्रद्धा
मला म्हणाली विज्ञानावर तुझी अंधश्रद्धा