शांत एका संध्याकाळी आठवणींची लाट उठली
आणि मनाच्या किनाऱ्यावर अलगद येऊन फुटली ||

वाऱ्याची एक झुळूक आली अंगावर आला काटा
डोळ्यांसमोर दिसू लागल्या मागे पडलेल्या वाटा ||

नक्की समजत नव्हतं पण वाटू लागलं उदास
जणू कसलीशी पूर्वसूचना मिळत होती मनास ||

बघता बघता काळे ढग मन भरून आलं दाट
मग आठवणींची धडकू लागली लाटेमागून लाट ||

सोसाट्याचा वारा सोबत वीज उडे थरकाप
किनाऱ्याच्या उंबरठ्यावर सांडून गेलं वाळूचं माप ||

असा पसरला अंधार साऱ्या दिशा गेल्या हरवून
जागा प्रसंग चेहेरे कुणी गेलं सभोवती गिरवून ||

भीषण वादळच ते इतक्यात नव्हतं शमणार
माझ्या नकळत सुरु झाली अश्रूंची संततधार ||

भेलकांडत होतो स्थिर राहणं जात होतं कठीण
चाचपडत होतो पायाखाली वर्तमानाची जमीन ||

असा किती वेळ गेला ह्याचं राहिलं नाही भान
माझं अस्तित्वच झालं होतं वावटळीतील एक पान ||

मग एकदम आकाश निवळलं धुळीचे बसू लागले कण
वादळ शमलं पण मागे राहिले किनाऱ्यावर जखमांचे व्रण ||

बेचैन झालेलं माझं मन अजूनही मधूनच शहारतंय
स्तब्ध आसमंताला बिचकून पुनः पुन्हा विचारतंय ||

शांत जलाशयात पुन्हा कधी आठवणीची लाट उठेल
आणि मनाच्या किनाऱ्यावर अलगद येऊन फुटेल ||