झाले पाऊणशे वयमान
नेहेमी ताठ ठेविली मान
केला नाही सहन कोणता
आयुष्यात कधी अपमान || १ ||

आमुच्या ह्मा नजरेखाली
जेव्हा मुले थोर झाली
सोडूनी मला इथे मागुती
माझी पत्नी निघून गेली || २ ||

आहे पुत्र सूनही छान
ज्यांना असते माझे भान
नातवंडांच्या वाचून
माझे हलतच नव्हते पान || ३ ||

तरीही मनातून मी कुढे
एकच विचार मनी ह्मा रूढे
माझ्यामुळे आता सर्वांना
होर्इल त्रास किती ह्मापुढे || ४ ||

माझा मित्र मला भेटला
तो वॄद्धाश्रम संस्थेतला
जाऊन राहीन त्या संस्थेत
माझा निर्णय मी घेतला || ५ ||

माझे मुलगा आणि सून
मजला सांगती समजावून
त्यांना म्हटलं तुमच्यासाठी
जायला हवे मला येथून || ६ ||

केला मीच खर्च मग सगळा
झालो पाशांतून मोकळा
माझ्यासाठी आता पुढला
अनुभव असे पूर्ण वेगळा || ७ ||

वॄद्धाश्रमात राहणी उच्च
तिथल्या खोल्या फारच स्वच्छ
खोलीत रोज आणि ठेवला
जार्इ एक फुलांचा गुच्छ || ८ ||

मिळती मित्र मला ते नवे
समयही जार्इ ज्यांच्यासवे
आरोग्याची छान काळजी
आणखीन काय मला मग हवे || ९ ||

सगळे मजला होते मान्य
तरीही मनात वाटे शून्य
थोडे दिन गेले मग मनात
येऊ लागे औदासिन्य || १० ||

कोणा हृदयाचे हो दुखणे
कोणा ऐकावया न येणे
कोणा होता संधीवात
कोणा डोळ्यांनी ना दिसणे || ११ ||

हे तर शरीराचे आजार
देता औषध जाती हार
सर्वांना पण दुखणी मनाची
झेपत नव्हता ज्यांचा भार || १२ ||

ऐसे होते थोडे जण
ज्यांना होती अपत्ये पण
असल्यामुळे दूर ती नशिबी
वाट पाहाणे हरएक क्षण || १३ ||

काहींच्यातर मुलीमुलांनी
होते हात ठेवले कानी
अशक्य होते निघणे भरून
त्यांच्या आयुष्याची हानी || १४ ||

मुलेच नव्हती उरले बाकी
त्यातल्या त्यात असे जे सुखी
मुलेच त्यांना नसल्यामुळे
होते जगत जगी एकाकी || १५ ||

मनात प्रत्येकाच्या सल
वाटे आयुष्य ते दलदल
केवळ एक मागणे होते
देवा मजला आता उचल || १६ ||

मजेत आलो मी इथवर
वय जरी असेल पंच्याहत्तर
होती जगण्याची आसक्ती
येवो मरणही बेहत्तर || १७ ||

वाटू लागे मजला खेद
माझी खचत होती उमेद
समजत नव्हते नैराश्याचा
आता कसा करावा भेद || १८ ||

कसला चढला होता जोर
रोखत असे पोटचा पोर
कापून नाही ना बसलो मी
ते फिरण्याचे सारे दोर || १९ ||

आजही जरी परतलो तर
आहे खुलेच माझे घर
पण जर फिरलो आता मागे
हसतील सारे माझ्यावर || २० ||

मनात दाटे औदासिन्य
मन तरी वागते अहंमन्य
इकडे आड विहीर अन् तिकडे
नव्हता विकल्प कुठला अन्य || २१ ||

मनीचा सुंभ जळून जार्इल
तरीही तसाच राहील पीळ
आठवणीने घरच्यांच्या अन्
खचितच झुरेन मी तीळ तीळ || २२ ||

माझे जरा सांगणे ऐका
उगाच धरू नका हा हेका
नसेल खरोखर नार्इलाज
आपुले कुटुंब सोडू नका || २३ ||