जन्मापासून अकरा वर्षे होते माझे घर
आर्इ देखील बाबा देखील होते माझे सर
एक व्यक्ती येऊन म्हणते ये तू माझ्यासंगे
भरेल आमुचे सुने सुने घर मिळेल तुज छप्पर
अनाथाश्रमा सोडूनी जाता आले मजला रडू
तर ती व्यक्ती म्हणे सरांना समजूत आम्ही काढू
वळून पाहिले मागे पुसती सर आपुले दो डोळे
डौलदार गाडीत दु:खी मी जेव्हा लागे चढू
दिला होता शब्द सरांना राग ठेवला मनात
दुनिया काही म्हणो मला पण आहे मी अनाथ || १ ||
घरी जाऊनी मला म्हणाला बाळा ही बघ आर्इ
मला पाहूनी मान फिरवली शब्दही वदली नाही
चेहरा तिचा पाहूनी मनी ह्मा प्रकाश पडला लख्ख
केवळ योगायोगे त्याने मला निवडले नाही
जन्माला घातले मला पण आठवण आली आज
मला बनविले अनाथ तेव्हा कसला होता माज
आज स्वत:ला मुल नसे तर उरावरी पत्नीच्या
मला बसवितानाही त्याला वाटत नव्हती लाज
सोडून दिधले मला जगाच्या अमानवी रानात
दुनिया काही म्हणो मला पण आहे मी अनाथ || २ ||
मनात ठरले ह्माला आता शिकवीन मी तर धडा
आधीच ह्माच्या पापांचा भरला तो पुरता घडा
खेळ केवढे कपडेलत्ते ऐट माझी हो फार
बाप म्हणविणारा तो माणूस धनाढ्य होता बडा
पछाडतो तो जंग जंग जिंकण्यास माझे मन
पणास लावून सारे काही तन मन आणि धन
मजला समजत होती त्याच्या घालमेल हृदयाची
पण खंबीर मन ठेवायाचा मी केला होता पण
झिडकारूनी टाकीन प्रेम कुणी दिले जर दानात
दुनिया काही म्हणो मला पण आहे मी अनाथ || ३ ||