काव्यकथा

८ मार्च हा 'आंतरराष्ट्रीय महिला दिन' म्हणून पाळला जाणार आहे. आपल्या आयुष्यात येणारी पहिली महिला म्हणजे आपली आई. आईच्या आपल्या अपत्यावर असलेल्या निस्सीम, निर्भेळ, निर्व्याज प्रेमाला कशाचीही उपमा देता येणार नाही. पण आपण आपल्या आईच्या प्रेमाला तितकाच उत्कट प्रतिसाद देतो का? सादर आहे काव्यकथा 'आई'.
 
आटपाट गाव होतं घरं होती सोळा
गावात माझी आई तिजला होता एकच डोळा
 
घर आणि शाळा सोडून जगच मजला नव्हतं
घरात आम्ही दोघंच आणि तिसरं कुणीही नव्हतं
किती होती कुरूप तिजला नव्हता हो अंदाज
एकमेव त्या डोळ्याची पण मलाच वाटे लाज
 
तिला बोलणं घालून पाडून हाच माझा चाळा
गावात माझी आई तिजला होता एकच डोळा

तिऱ्हाईतांकडे पाहण्याचा प्रत्येकाचा आपला दृष्टीकोन असतो. लहानपणापासून आपल्या मनावर बिंबवलं जातं की अनोळखी व्यक्तींवर भरवसा ठेवू नये. पण कधी कधी काही अनोळखी व्यक्तीच आपल्याला आयुष्यातील काही मौलिक धडे शिकवून जातात.

एक मनुष्य बसला होता
     पलीकडच्या खुर्चीवर
एक बिस्कीट त्यानेसुद्धा
     घेतलं माझ्यानंतर

आश्चर्याने त्याच्याकडे
     वळून मी पाहिलं
मान झुकवून त्याने मला
     स्माइल एक दिलं

आयुष्य सुखी करण्याकरता घोर तपस्या करून देवाकडून वरदान मागून घ्यावं अशा आशयाच्या कथा आपण लहानपणापासून वाचत, ऐकत आलो आहोत. पण एखादं वरदानच जर शाप ठरलं तर ...

सहा महिने तपश्चर्या
     अशी केली घोर
पावला तेव्हा देव मजला
     पाहून माझा जोर

इन्स्टंट मागता सगळं म्हणून
     पावलो मी लवकर
सहाच महिने तपश्चर्या
     मिळेल एकच वर