लहान होतो आयुष्य म्हणजे खेळच होता सारा
पिता म्हणाला दाखवत मजला दूरचा तो तारा
ते बघ तुझे लक्ष्य विचार वाटला भलताच न्यारा

धावण्याकरता केवळ ते एक बीज हवं होतं
फार काही नाही
मला फक्त ते क्षितीज हवं होतं || १ ||

क्षितीज गाठलं बघता बघता पूर्ण केलं शिक्षण
तेव्हा कळलं अजून पुढचं क्षितीज होतं धन
चालत सुटलो त्या क्षितिजाला लावून तन अन् मन

मेहनतीचं माझ्या व्हायला चीज हवं होतं
फार काही नाही
मला फक्त ते क्षितीज हवं होतं || २ ||

धनाच्या क्षितिजावर जाता दिसला चमत्कार
एकाच वेळी अनेक क्षितिजे घडे साक्षात्कार
गाडी बंगला क्षितिजांचे त्या असंख्य ते आकार

उत्तर प्रत्येक गणिताचं पण बेरीज हवं होतं
फार काही नाही
मला फक्त ते क्षितीज हवं होतं || ३ ||

क्षितिजावरच्या जागांचं त्या तंत्र न्यारं मोठं
जागा सर केल्या तरीही क्षितीज सरकत होतं
नवीन क्षितिजापर्यंतचं पण अंतर वाटे छोटं

आणखीन सुख जे होतं त्याखेरीज हवं होतं
फार काही नाही
मला फक्त ते क्षितीज हवं होतं || ४ ||

प्रत्येक क्षितिजापुढती मजला लोक दिसत होते
गंमत म्हणजे तेही पुढे पुढे पळत होते
तरीही तेच लक्ष्य माझे विचार म्हणत होते

समोर दिसेल ते सारं मला काबीज हवं होतं
फार काही नाही
मला फक्त ते क्षितीज हवं होतं || ५ ||

धावता धावता श्वासांमधला हरवून गेला सूर
क्षितीज मात्र जात राहिलं माझ्यापासून दूर
आयुष्य जणू जळत होतं जळे जसा कापूर

पुढे जाण्या केवळ निधडं काळीज हवं होतं
फार काही नाही
मला फक्त ते क्षितिज हवं होतं || ६ ||

आयुष्य सरत आलं आता धावून धावून थकलो
क्षितिजाच्या ह्मा मॄगजळाने मी तर पुरता चकलो
आयुष्यातील छोट्या छोट्या आनंदांना मुकलो

कुणीतरी सांगायला ‘आता पुरे, जरा नीज’ हवं होतं
फार काही नाही
मला फक्त ते क्षितिज हवं होतं || ७ ||