स्टेशनवर बसलो होतो, बराच वेळ होता अजून गाडी यायला
शांतपणे बॅगेतून माझं पुस्तक काढून लागलो मी वाचायला ॥

पुस्तकातील विनोद वाचून माझ्या नकळत मला हसू एकदम आलं
माझ्या शेजारी बसलेला एक लहान मुलगा मला म्हणाला, काका काय झालं? ॥

तोपर्यंत माझ्या शेजारी कुणी बसलंय ह्याचा मला जराही नव्हता गंध
नीट पाहिलं तेव्हा कळलं, तो लहानगा होता दोन्ही डोळ्यांनी अंध ॥

म्हणाला एवढं कसलं हसू आलं तुम्हाला सांगा ना जरा मला
मीही मग पुस्तक उघडून त्यातील विनोद त्याला वाचून दाखवला ॥

ऐकून मनसोक्त हसला तो आपल्या निकामी डोळ्यांत पाणी आणून
मलाही हसू आवरेना त्याचा तो निखळ, निरागस आनंद पाहून ॥

असाच थोडा वेळ गेला आणि तो म्हणाला वळवून माझ्याकडे चेहेरा
तुमचं झालं की मीही वाचू शकेन मला द्याल का जरा? ॥

पटकन विचारून गेलो त्याला जिभेवर राहिला नाही ताबा
देईन की पुस्तक तुला पण तू वाचणार कसा आहेस रे बाबा? ॥

जीभ चावली माझी पण त्याच्या चेहेऱ्यावर भाव होते भोळे
पुस्तक घेईन नवीन मी पण वापरून झाल्यावर द्याल का मला तुमचे डोळे? ॥

त्या दिवशी गळून पडला माझ्या मनातील साऱ्या भ्रामक समजुतींचा मान
गाठ बांधली मनाशी नेत्रदान श्रेष्ठदान! ॥