जंगलामध्ये झाड एक ते होते बहारदार
फळे, फुले अन् पानांचा तो भरलेला संसार
लक्ष तयाचे गेले होती मध्यान्हीची वेळ
उगवत होती मुळाशी अशी नाजूक सुंदर वेल || १ ||

प्रथमदर्शनी झाडाला ती वेल भावली फार
करीन रक्षण तुझे म्हणाले मन करूनिया उदार
भार तुझा तो नाजूक मजला नक्की बघ पेलवेल
वाढू लागली झाडाच्या मग आधाराने वेल || २ ||

वाढत गेली वेल परंतु अशी काही वाढली
बुंध्यासंगे फांद्यांवरही दूर पसरू लागली
झाडावरच्या फुलपानांचा आटोपू लागे खेळ
ओक्याबोक्या झाडावर मग उरली केवळ वेल || ३ ||

झाडाच्या आधारी आहे आपुले अस्तित्व
करत राहिली दुर्लक्षित ती ह्याचे महत्त्व
झाडच नसले तरीही माझी वाढ कोण अडवेल
अशाच उन्मादाने फोफावत राहे ती वेल || ४ ||

झाड असे ते पृथ्वी आणि वेल असे तो मानव
आधारभूत सृष्टीसाठी बनला आहे दानव
अती महत्वाकांक्षेपायी पृथ्वीच बळी पडेल
पण झाड उन्मळून पडल्यानंतर जगेल कशी हो वेल || ५ ||