प्रलय जाहला तिन्ही लोकी लोक भ्यायले मनी
स्वर्गामध्ये भांडत होते इंद्रदेव अन् शनी || १ ||

शनीच्या वाटेमध्ये जेव्हा आला ऐरावत
खोडी काढली मुद्दामच ती होर्इ शनीचे मत || २ ||

इंद्रही चिडला वाढत गेला शब्दामागून शब्द
पाहून दोघांचा आवेश देवही झाले स्तब्ध || ३ ||

चूक कोणाची होती प्रश्न हा झाला कधीच बाद
तू मोठा का मी मोठा हा खरा शेवटी वाद || ४ ||

इंद्राने जरी शूरपणाचा आव आणला होता
जाणून होता ताकद शनीची मनी वरमला होता || ५ ||

अंती वदला शनी ठेविला नाहीस माझा मान
शूर स्वत:ला समजतोस तर हे माझे आव्हान || ६ ||

नाश करीन मी तीन दिसांतच तुला सांगतो आज
असेल ताकद तुझ्यामध्ये तर राख स्वत:ची लाज || ७ ||

ऐसे बोलून शनी जातसे आपटत आपुले पाय
इंद्राच्या मग ध्यानी आले करून बसलो काय || ८ ||

देवगणांना त्वरित बोलवून विचारतो तो सल्ला
रक्षण कसे करावे शनीने केला जर का हल्ला || ९ ||

चिंता होती जाळत भीतीच्या पेटत होत्या ज्वाळा
शनीपासूनी रक्षण होण्या गेला तो पाताळा || १० ||

कडेकोट रक्षण सामग्री रचली त्याने तरी
काळीज लपलप करी तयाचे पानही हलले जरी || ११ ||

अतीव चिंतेमुळे समयही सरता नव्हता सरत
उरला वेळ किती ते पुसतो इंद्रही परत परत || १२ ||

तीन दिवस बसला तो धरूनी तॄण आपुल्या दातात
नंतर इंद्र येर्इ सामोरा जेत्याच्या थाटात || १३ ||

पाताळाच्या द्वारापुढती शनी तयाला दिसला
त्याला पाहून कंठच क्षणभर इंद्राचा मग बसला || १४ ||

सावरल्यावर इंद्र वदे का करशी अशा वल्गना
तुला बळाची माझ्या आली असेल बघ कल्पना || १५ ||

इंद्राचा तो आव पाहुनी हसत आपुल्या गाली
शनी म्हणाला अरे तुझ्यावर कशी वेळ ही आली || १६ ||

मुद्दा आपूल्या वादाचा तो श्रेष्ठ तू का मी
सामर्थ्याहून युक्तीच माझ्या आली बघ ती कामी || १७ ||

मला घाबरून तीन दिवस तू पाताळी बसतोस
आणि आपुल्या सामर्थ्याच्या गप्पाही करतोस || १८ ||

ऐके जेव्हा इंद्र त्या झणी खरे शनीचे बोल
समजे अन् अवसान आपुले होते किती ते फोल || १९ ||

सामर्थ्याची जाणीव असणे हाच खरा तो खेळ
वापरण्याची बळ तुमचे मग येतच नाही वेळ || २० ||