संपून गेले प्रवचन स्वामी बसले होते स्वस्थ
भेटण्यास कुणी भाविक आला चेहरा त्याचा त्रस्त
स्वामीजींनी पुसले त्याला सांग मला तू मित्रा
काय किंतु तो छळतो तुजला का इतुका अस्वस्थ

विचारले त्याने स्वामींना पुण्य तुमचे अमाप
कधीच का तुम्ही केले नाही जीवनात ह्मा पाप || १ ||

निरखून बघती स्वामी चिंता चेहर्‍यावरती आली
माझे सोड अभाग्या लिहिले काय तुझिया कपाळी
तुझ्या जीवनी आता केवळ दिवस राहिले सात
स्पष्ट दिसतसे मजला ती मृत्यूची सावली काळी

भाविक तो दचकुनिया उठला जसा दिसावा साप
विसरूनी गेला प्रश्न स्वत:चा काय पुण्य अन् पाप || २ ||

सातव्या दिशी स्वामी गेले भेटावयास त्याला
व्याकूळ भावे पाय धरूनी तो स्वामींना म्हणाला
भले करावे माझे आता आशीर्वच मज द्यावे
काही नको मज बाकी दिसतो अंतसमय तो आला

स्वामीजींच्या पायी पडला भाविक तो अश्राप
स्वामीजींना आली कणव पाहून चेहरा निष्पाप || ३ ||

त्यास म्हणाले स्वामी गेल्या दिसांमध्ये ह्मा सात
कितीदा आले विचार वार्इट सांग तुझिया मनात
कितीदा मत्सर अन् मोहाने झाले मन बेचैन
कितीदा चावियलेस दात तू रागाच्या भरात

भाविक म्हणतो मृत्यू देतो दारावरती थाप
अशा समयी मी कसे आणावे मनात माझ्या पाप || ४ ||

हसून म्हणाले स्वामी उत्तर तूच दिले प्रश्नाचे
चिंतत नाही ह्माचकारणे वार्इट मी कोणाचे
येर्इल माझ्या मनात कैसा विचारही पापाचा
ठाऊक आहे मजला माझे भाकित ते मरणाचे

अवाक् झाला ऐकून भाविक लागे त्याला धाप
विचार करतो जगेन का मी केल्यावाचून पाप || ५ ||