पतीस नेर्इ काळ त्या दिशी पदरी होते बाळ
पोषण करण्या त्या तान्ह्माचे फिरली रानोमाळ
आचरण होते शुद्ध मनातून तेवत होती जिद्द
पार करतसे बाळासाठी ती यत्नांची हद्द
एकच त्या ध्यासापोटी ती स्वत:स विसरून जार्इ
ना कन्या ना पत्नी ती तर होती केवळ आर्इ || १ ||
मनास एकच ठाव पुत्र तो आपुला कमविल नाव
चैनीसाठी कधीच कुठली धरली नाही हाव
मनी विश्वास टिकला जेव्हा मुलगा भरपूर शिकला
आनंदाचा घन वर्षुनिया रोम रोम जणू भिजला
अभिमानाने अपत्यास ती डोळे भरूनी पाही
ना कन्या ना पत्नी ती तर होती केवळ आर्इ || २ ||
अशी मिळे संपत्ती तिच्या जणू दारी झुलती हत्ती
सुख मुलास मिळावे होती इतुकीच तिची आसक्ती
मोठ्या घरात आली आणि सुन सुरेख मिळाली
आयुष्यात सुखाची सांगा व्याख्या काय निराळी
म्हणते आता उरली नाही मनात इच्छा काही
ना कन्या ना पत्नी ती तर होती केवळ आर्इ || ३ ||
एकच इच्छा धरली होती तीही आता फळली
आयुष्याला परंतु काही दिशाचा नाही उरली
रमे पुत्र संसारी आली सुखे हाताशी सारी
आर्इची आता पण त्याला अडचण वाटे भारी
घरात आहे परंतु काही उपयोगाची नाही
ना कन्या ना पत्नी ती तर होती केवळ आर्इ || ४ ||
2 Comments
प्रतिक्रिया काय देणार निव्वळ अप्रतिम
कविता आवडली हे वाचून आनंद झाला… धन्यवाद!